Er zijn een aantal dingen waar ik vanaf jonge leeftijd weerstand voor heb gevoeld, waaronder alcohol en psychische labels. Toch ben ik ook een sociaal, extravert en imperfect persoon: ik heb een periode lang alcohol gedronken en was bijna trots op mijn ‘hokjes’ hooggevoeligheid, ADHD en onveilige hechting. De puberteit en jongvolwassenheid waren voor mij een grote zoektocht. Hoe kon ik én dicht bij mezelf blijven staan én geaccepteerd en liefst ook nog leuk gevonden worden?
In mijn studie Pedagogische Wetenschappen leer ik een strikt onderscheid te maken tussen het woord classificatie, zoals ADHD of Borderline Persoonlijkheidsstoornis, en het begrip diagnose. In de volksmond wordt diagnose vaak gebruikt om stoornissen en syndromen aan te duiden, maar in de klinische praktijk wordt met diagnose het totaalplaatje bedoeld. Dat idee spreekt me wel aan. Het gaat niet om het label, maar er wordt gekeken naar elke afzonderlijke klacht of symptoom en de verklaringen hiervoor. De uiteindelijke classificatie is puur een hulpmiddel om een verzameling aan symptomen die bij meerdere mensen wordt gevonden samen te vatten, om zo mogelijke behandelingen te bevorderen.
Naarmate ik ouder word, voel ik me steeds meer in balans. Ik ben alweer een hele tijd gestopt met alcohol en kijk neutraler naar de classificaties die al dan niet op mij en anderen van toepassing zijn. Ik sta dichter bij mezelf en daarmee ook bij mijn visie: ik wil elk individu in diens eigenheid zien en accepteren, met hun unieke gedachten, gevoelens en gedrag. Want hoe fijn het ook kan zijn om herkenning te vinden bij andere mensen met dezelfde stoornis of syndroom, niemand zal precies hetzelfde verhaal hebben. En dat maakt jou en alle andere personen die dit (wel en niet) lezen nu net zo mooi en waardevol.
Ik geloof zeker niet dat diagnoses en classificaties slecht zijn. Het kan mensen enorm helpen om (delen van) zichzelf of iemand anders, zoals een ouder of partner, beter te begrijpen en/of te accepteren. Ik denk echter wel dat er voorzichtigheid bij geboden moet zijn: er zijn talloze artikelen, Youtube-video’s enzovoorts op internet te vinden die alle ‘kenmerken’ opsommen van classificaties, waardoor het verleidelijk is om jezelf of mensen in je omgeving te ‘diagnosticeren’.
Het is dus een grijs gebied. Ik heb zelf enorm veel gehad aan alle informatie die op internet en in (zelfhulp)boeken te vinden is over AD(H)D, angst(stoornissen) en hechting(sstijlen). Het was echter een belangrijk onderdeel van mijn proces om in therapie van een deskundige een uitgebreide diagnose te krijgen over bovenstaande drie thema’s bij mezelf. Hiermee werden de ‘beperkingen’ in context geplaatst en begreep ik beter waar ze vandaan kwamen. Nog belangrijker: ik leerde dat ik geen slachtoffer was, maar een sterk individu ben dat kan helen en nieuw gedrag kan aanleren. Vervolgens heb ik op die inzichten voortgeborduurd en mijn helingsproces verdiept door te zoeken naar boeken, artikelen, filmpjes, (online) cursussen en meer. Vooral de cursus Diepe Heling: heel je hechtingsstijl van Paulien Timmer had een grote impact op mij en gaf me zoveel meer begrip en rust.
Ik schrijf dit artikel mede omdat binnen coaching geen classificatie of diagnose plaatsvindt, waar dat binnen therapie wel gebruikelijk is. Het verschil zit hem voor mij vooral in het actiegerichte deel van coaching: werken met wat er is en waar je naartoe wilt. Natuurlijk komen hierbij patronen, overtuigingen, gevoelens en blokkades aan bod. In therapie wordt er meer gefocust op het verleden: op de verwerving van inzicht in patronen, overtuigingen e.d. en de verwerking van trauma’s. Classificatie(met eventuele medicatie) vindt ook in therapie – bij bijvoorbeeld een psycholoog, psychotherapeut of psychiater – plaats. Binnen coaching wordt er dus gefocust op het heden en de toekomst: het veranderen van gedrag met het oog op de (nabije) toekomst.
Uiteindelijk is het aan jezelf om te voelen wat goed bij jou past: werken met een psycholoog, coach of beide. Misschien tegelijk, misschien in verschillende fases van je leven. Beide kunnen je enorm verder helpen. Heb je behoefte aan een classificatie/diagnose, vraag jezelf dan af waarom je dit wilt: helpt dit bij je acceptatieproces en het nemen van stappen om te helen, of wil je het vooral gebruiken als excuus? Dat laatste maakt je geen slecht mens, het is okee om bijvoorbeeld je moeite met op tijd komen te ‘verklaren’ met ADHD (guilty as charged 😉). Het is vooral fijn om bewust te zijn van de belangrijkste reden(en) van je keuze voor een bepaalde vorm van hulp, om er zo het meest uit te halen. Want je verdient het om de beste versie van jezelf te zijn: gezond, gelukkig en stralend.
Wil jij meer liefde, rust en vertrouwen voelen? Voel je je vaak overweldigd en verlang je naar een droomrelatie? Dan is 1:1 traject Inner to Outer Love er voor jou! Boek hier je gratis kennismakingsgesprek, waarin we vrijblijvend kijken of dit traject met mij bij jou past.
Liefs,
Annika Sofie