Lange tijd had ik niet door hoeveel angst ik continu voelde. Het was voor mij normaal om me op vrijwel elk moment (onbewust) gespannen te voelen, waar ik zoals velen op reageerde met dissociatie en/of verdoving. Door mijn agenda op elk moment overvol te plannen, hoefde ik niet bewust te dealen met het ongemak dat ik ervaarde. Behalve natuurlijk op de momenten dat ik overspoeld werd en mijn emoties als een waterval of tornado naar buiten stroomden. Geen wonder dat ik tot zo’n twee jaar geleden emoties zag als vervelend en uitputtend.
Vanaf het moment dat ik naar de middelbare school ging bereikte mijn stress-level haar piek, die vervolgens een semi-horizontale lijn bleef vormen rond de piekhoogte. Jaren heb ik last gehad van allerlei kwaaltjes: ik kreeg heftige migraine-aanvallen, spanningshoofdpijn, buikpijn, het “prikkelbare darmsyndroom”, misselijkheid, pijn in mijn rug, nek, schouders en knieën, en ga zo maar door. Mentaal ging het ook op en neer, zowel gedurende de dagen als in de vorm van langere periodes van somberheid, overspanning en/of verdriet. Het voelde alsof het leven me continu overspoelde en ik niet sterk genoeg was.
De conclusie die ik trok was dat ik blijkbaar te instabiel was om de druk van het leven aan te kunnen, want mijn leeftijdsgenoten leken nergens last van te hebben. Het bleek niet zo zwartwit te zijn: mensen van dezelfde leeftijd gingen bijna allemaal gebukt onder zichtbare en onzichtbare klachten in verschillende mate van ernst. Gestresst zijn en het “druk hebben” was – en is – de norm van de meeste mensen om mij heen. Ook eenzaamheid kwam meer voor dan ik destijds dacht. Toch leek niet iedereen zo’n moeite te hebben met kleine, dagelijkse dingen als ik, dus ging mijn zoek- en groeiproces door.
In de zoektocht naar rust en geluk kwam ik al snel achter het ongelooflijke belang van veilige hechting om je veilig, stabiel en gelukkig te voelen. Ik ontdekte dankzij twijfelcoach Paulien Timmer dat de continue onrust die ik voelde angst was om alleen te zijn, en dat ik niet gek was. Klinisch psychologe en onderzoeker Sue Johnson vulde hierop aan dat het de meest normale, natuurlijke en absolute basisbehoefte is om te verlangen naar connectie, zeker in de individualistische wereld waarin we nu (in elk geval in het westen) leven.
Gabor Maté bracht verschillende inzichten die ik had opgedaan – o.a. door bovenstaande powervrouwen – samen in één boek: Scattered Minds. Hierin schetst hij hoe AD(H)D ontstaat en waarom soortgelijke omstandigheden bij het ene kind (en dus volwassene) wel tot AD(H)D leiden en bij de andere niet. Hij geeft aan dat de biologische aanleg van een kind en diens opvoeding sámen zorgen voor een veilige of onveilige hechting en of er AD(H)D ontstaat of niet. Hij legt daarbij een directe link tussen hechting en het ontstaan van AD(H)D. Dit sloeg voor mij de spijker op zijn kop. De combinatie van mijn gevoelige aanleg en hechtingsbehoeften die niet volledig waren vervuld als kind kwamen tot uiting als onveilige hechting en AD(H)D. Deze twee zijn onlosmakelijk verbonden voor mij. Ik merk dan ook dat hoe verder ik kom in mijn hechtings-helingsproces, hoe minder mijn AD(H)D-klachten me belemmeren.
Achteraf gezien is het niet meer dan logisch: ons lichaam probeert ons altijd te helpen. Als onze emoties te overweldigend voor ons zijn en er geen veilige, stabiele plek is waar je (emotioneel) consistent terecht kunt, ‘scattered’ het brein zodat het draaglijk wordt: zo ontwikkelt AD(H)D. Dit gaat echter ten koste van een aantal andere factoren – die erg nuttig zijn in het dagelijks leven – zoals concentratie, impulsen kunnen afremmen of onderdrukken en emotieregulatie. Geen wonder dat op de momenten dat er een orkaan door me heen raasde in de vorm van gedachten, gevoelens of een combinatie, ik geen idee had wat ik ermee aan moest. Die connecties in mijn brein waren letterlijk minder goed ontwikkeld. Gelukkig heeft ons lichaam een enorm helend vermogen en zijn onze hersenen neuroplastisch, wat betekent dat ik en anderen die dit herkennen niet gedoemd zijn. Nee, ik geloof en ervaar juist dat het een kracht is.
Het is vanuit de wetenschap onduidelijk of AD(H)D ‘over kan gaan’. Ik weet ook niet of dat het doel is, omdat er naast beperkingen veel positieve aspecten zitten aan AD(H)D. Denk aan creativiteit, enthousiasme, hyperfocus, empathie, humor en out of the box denken. Dat geldt net zo goed voor onveilige hechting: ook die hebben allemaal hun kracht, die je niet hoeft kwijt te raken als je je hechtingsstijl gaat helen. Uiteindelijk gaat het erom wie jij bent en wie jij wilt zijn. Zolang je daar naartoe werkt en jezelf accepteert zoals je bent in het proces, is er oneindig veel mogelijk. Ik ben blij met en dankbaar voor wie ik ben en waar ik op dit moment sta én ik weet duidelijk welk pad ik bewandel: op naar de beste versie van mezelf. Doe je mee, met of zonder AD(H)D?
Wil jij meer liefde, rust en vertrouwen voelen? Voel je je vaak overweldigd en verlang je naar een droomrelatie? Dan is 1:1 traject Inner to Outer Love er voor jou! Boek hier je gratis kennismakingsgesprek, waarin we vrijblijvend kijken of dit traject met mij bij jou past.
Liefs,
Annika Sofie