De voordelen van een social media stop

Ik heb altijd al een haat-liefde verhouding gehad met social media. Enerzijds ben ik een sociaal persoon die graag van alles op de hoogte is en interpersoonlijk contact ontzettend belangrijk vind, anderzijds voel ik me snel overprikkeld en heb ik de neiging me te laten meeslepen door wat er gaande is in andermans leven en in de wereld. De keuze om in het jaar 2017-2018 de fulltime bestuursfunctie van Commissaris Promotie en Sponsoring bij SIB-Utrecht op me te nemen, was dan ook niet vanzelfsprekend. Ik herinner me dat ik voor de start van dit jaar al overwoog om mijn persoonlijke Instagram en Facebook account te verwijderen zodra het bestuursjaar voorbij was.

Het was een terugkerend fenomeen voor mij: het verwijderen van deze twee apps van mijn telefoon, waarna ze keer op keer toch weer mijn telefoon en dus leven in slopen. Wat was dat toch? Het begon met af en toe de sites checken op de browsers van mijn laptop en telefoon, waarna ik na een tijdje dacht “Ach, zoveel kwaad kan het niet, toch? Ik moet mezelf gewoon wat beter beheersen”. Het was enorm frustrerend om steeds opnieuw tot de conclusie te komen dat die tussenweg voor mij onhaalbaar leek te zijn: of ik verwijderde de apps in hun geheel, of ik was er structureel meer tijd aan kwijt dan ik wilde.

De start van de coronapandemie bracht mijn social media verslaving tot een dieptepunt (of hoogtepunt – hoe je het maar bekijkt). Ik voelde me alleen en machteloos tijdens de periodes van quarantaine en social distancing. De onzekerheid rondom corona riep veel angst in me op. Dit gecombineerd met mijn sterke rechtvaardigheidsgevoel zorgde ervoor dat ik dieper dan ooit werd meegezogen in gevoelige thema’s die op dat moment veel aandacht kregen in het nieuws en mijn omgeving. Ik ervaarde deze dagen een steeds zwaarder wordend schuldgevoel, dat werd gevoed door posts op social media wijzend op wat men “fout” deed en “beter” kon, of moest, doen. Het voelde alsof ik geen recht had om ruimte in te nemen of me gelukkig – laat staan ongelukkig –  te voelen doordat ik bepaalde privileges had als witte vrouw geboren in de middenklasse in een rijk land.

De gedwongen vertraging die de coronapandemie met zich meebracht, wakkerde ook een ander deel in mij aan. Ik was al langere tijd geïnteresseerd in meditatie, yoga en wandelen, in de hoop meer rust en stilte in mezelf te vinden. Toch kwam het er steeds niet van. Het leven was druk en alles en iedereen draafde maar door, dus ik ook. Ik ben altijd iemand geweest die honderd ballen tegelijk probeert hoog te houden, en het liefst ook nog allemaal “perfect”. Corona riep dit een abrupt halt toe, wat een zegening is geweest voor mij, al voelde dat eerst niet zo. Opeens werd ik geconfronteerd met allerlei dingen (emoties, overtuigingen, etc.) in mezelf die – soms vlak onder de oppervlakte, soms in diepere lagen – weggestopt zaten en nu kwamen bovendrijven. Mijn normale copingmechanisme van altijd maar doordraven van het ene sociale event naar het volgende viel weg, waardoor ik moest leren “zijn” met mezelf. Dat betekende leren omgaan met gedachten die als een soort tornado door mijn hoofd schoten. Dat betekende ook leren bij mijn emoties te blijven, zelfs als die alle kanten op gingen en ik niet wist hoe ik ze kon reguleren zonder hulp van andere mensen. Voor mezelf zorgen en mijn eigen innerlijke kind vasthouden waren dingen waar ik nog weinig ervaring mee had. Corona dwong me om een kijkje in mezelf te nemen, en daarmee delen in mezelf te (re)integreren en ontwikkelen. Dit proces is onderdeel van een pad dat ik nu nog bewandel, op weg naar meer zelfliefde, -acceptatie en -vertrouwen. Achteraf gezien kwam de pandemie voor mij op precies het goede moment: op 23-jarige leeftijd, middenin de ontdekkingsfase van wie ik ben en wil worden. En last but not least: het schepte de ruimte in mezelf en in mijn leven om twee maanden na de eerste lockdown, eind mei 2020, de liefde van mijn leven te ontmoeten.

Vanuit onze gedeelde behoefte aan rust en natuur besloten we in augustus 2021 een maand te kamperen op een natuurkampeerterrein in de caravan van mijn ouders. Ik was destijds al ruim een jaar gestopt met het gebruiken van Instagram en Facebook, maar het boek Digital Minimalism van Cal Newport maakte me er bewust van dat WhatsApp óók een (zeer verslavende) vorm van social media is. Het was wederom dit boek dat mijn Facebook-loze vriend inspireerde om WhatsApp en Instagram een maand niet te gebruiken, en mij om een maand te stoppen met WhatsApp (bovenop Instagram en Facebook). Onze intentie was een “digital minimalist trip” om tot onszelf te komen en helder te krijgen waar onze prioriteiten qua tijd- en energiebesteding écht lagen in het dagelijks leven. Het gebrek aan Wi-Fi op deze camping en de doodse stilte – op fluitende vogeltjes en ritselende bladeren na –  hielpen hier ontzettend bij. Het was een heerlijke maand vol rust, stilte en lange nachten vol diepe slaap. Ik wil deze maand overigens niet té veel idealiseren: het regende ruim de helft van de tijd waardoor de voortent bestond uit een gigantische plas water en we een recordaantal naaktslakken hebben gezien. Dat laatste maakte vooral mijn vriend héél gelukkig, aangezien hij ze weg mocht halen (oeps).

Deze maand heeft me enorm geholpen in mijn proces. Mijn steeds terugkerende staat van overweldiging leek niet langer te gaan om een defect in mij, maar om iets groters. Het verbaast me niet dat het soms lijkt alsof “de wereld gek is geworden”. Waar er in ons brein niet bijster veel is veranderd qua ontwikkeling sinds de eerste mens op aarde rondliep, leven we nu in een tijd waar er meer prikkels zijn dan ooit tevoren. In vergelijking met 20 jaar geleden komt er dagelijks 20 keer zoveel informatie op ons af (!). Om me heen zie ik mensen op allerlei manieren proberen om te gaan met de uitputting die gepaard gaat met deze massale overweldiging. Het typische is dat veel manieren om te dealen met prikkels bestaan uit nieuwe prikkels, wat nóg meer opstapeling in ons overprikkelde brein creëert. Dit uit zich in allerlei vormen waaronder stress, emotionele instabiliteit en fysieke pijn, vormen waar ik zeer bekend mee ben.

Voor mij is stoppen met social media één van de stappen naar meer rust en ruimte. Het beperken van deze en andere vormen van afleiding, verdoving en verslaving is echter ook een confronterend proces. Ik ervaar een diepere connectie met mezelf en anderen en ben meer aanwezig bij wat er is in het huidige moment. Dit betekent eveneens dat oncomfortabele emoties als angst, boosheid en verdriet niet langer te negeren zijn. Ik voel alle weerstand van mijn ego. Ik voel de oordelen vanuit de huidige (Westerse) cultuur, waarin veel emoties (denk aan schaamte, woede, verdriet en angst) als negatief, lastig en soms zelfs overbodig worden bestempeld. Ik ervaar de druk om emoties die als positief gezien worden (zoals blijheid en tevredenheid) continu te “moeten” voelen. Ik ervaar hoe mijn zenuwstelsel vaak in de “modus onveilig” verkeert en ik voel de angst om buitengesloten te worden als ik me niet aanpas aan de norm. Een norm die ik ervaar als: hard werken, niet zeuren en doorpakken.

Tegelijkertijd voel ik een groeiende verbinding met de kern diep binnenin mij. Dit deel kent altijd rust, liefde en vertrouwen en laat zich niet opjagen. Het is vanuit die kern dat ik me tot de wereld wil verhouden. Stoppen met social media is slechts één stap van velen die mij helpt om steeds meer in mijn vurige kracht te gaan staan. Vanuit daar hoop ik anderen te begeleiden in het (her)vinden van hun diepe kern, en zo door heling van binnenuit bij te dragen aan de heling van de wereld. Van minder prikkels naar meer liefde.

Wil jij meer liefde, rust en vertrouwen voelen? Voel je je vaak overweldigd en verlang je naar een droomrelatie? Dan is 1:1 traject Inner to Outer Love er voor jou! Boek hier je gratis kennismakingsgesprek, waarin we vrijblijvend kijken of dit traject met mij bij jou past.

Liefs,
Annika Sofie